حملات کابل سوال جدی را در مورد امنیت خلق کرده است
اصولاً نباید شورشیان هرگز از کمر بندهای دفاعی پایتخت نفوذ می کردند.
حملات کابل سوال جدی را در مورد امنیت خلق کرده است
اصولاً نباید شورشیان هرگز از کمر بندهای دفاعی پایتخت نفوذ می کردند.
نور رحمان رحمانی
گزارش 429
16 اپریل 2012
شورشیان افغان بتاریخ 15 اپریل موجی از حملات را در کابل راه اندازی کردند که دران سفارت خانه های خارجی، پارلمان و قوماندانی مرکزی ناتو در کابل آماج قرار گرفتند. آقای نور رحمان رحمانی، رییس دفتر آی دبلیو پی آر در افغانستان اثرات این حملات را که در ده سال اخیر شدیدترین حملات تروریستی در کابل بوده است، بررسی می نماید.
________________________________________
اوضاع امروز چگونه است؟
فعلاً اوضاع آرام است، اما دیروز تمام شهر بسته بود. مردم به اقارب و دوستان شان تلفون می کردند تا از سلامتى همدیگر مطمئن شوند. سفارتخانه ها کار نمی کردند و پوهنتون ها بسته بودند، کارکنان انجوها از دفاترشان بیرون نمی رفتند. دوستی من که در سفارت پولند کار می کند، ساعت نه شب گذشته زنگ زد و گفت که در آشپزخانه آن سفارت محبوس مانده اند. او هراس داشت که اگر از دست تروریستان کشته نشود، ممکن است پولیس به ظن اینکه شورشی است برویش آتش بگشایند.
حدود ساعت نه یا ده صبح روز بعد سرک ها بروی رفت و آمد ترافیک و عابران باز شد و مردم توانستند به مکاتب یا مراکز کارشان بروند. حملاتی که در سایر نقاط کشور همزمان با حملات پایتخت سازماندهی شده بودند، نیز پایان یافتند.
________________________________________
این حملات هماهنگ چه پیامی درمورد امنیت افغانستان دارد؟ آیا ازین حملات و حملاتی که در ماه سپتامبر سال گذشته در کابل اتفاق افتادند، می توان درسی آموخت؟
عده ای از اعضای پارلمان، صبح امروز در تلویزیون ها درمورد عملکرد خوب نیروهای امنیتی صحبت می کردند و می گفتند که به این نیروها افتخار می کنند. من نیز به شهامت عساکر کشور افتخار می کنم، ولی نسبت به ظرفیت کلی این نیروها نگران هستم. اصولاً باید این حملات قبل از وقوع جلوگیری می شد.
در نقاط کلیدی کابل، نزدیک دفاتر دپلوماتیک و مراکز قدرت سیاسی، شورشیان باردیگر نشان دادند که آنها هرچه خواسته باشند می توانند انجام دهند. آنها حتی بر قصر ریاست جمهوری نیز حمله کردند. این نشانه بسیار نگران کننده است.
شورشیان بسیار بخوبی تجهیز و مسلح شده بود، و بدون شک مدت زمان طولانی روی این حملات کار کرده بودند.
این حملات برای نیروهای امنیتی یک ناکامی استخباراتی قلمداد می شود و در مقابل شورشیان در ایجاد وحشت و برهم زدن امنیت موفقانه عمل کردند.
طالبان بشکل مکرر هوشدار داده بودند که مثل سالهای گذشته برای اجرای حملات بهاری آمادگی می گیرند.
در بسیاری حوادث آنچه این بار در کابل اتفاق افتاد، تروریستان در ساختمان هایی بلند منزل جا گرفته و ازانجا بر اهداف خود حمله کرده اند. بطور مثال، آنان از یک بلند منزل نیمه کاره در مقابل تعمیر پارلمان افغانستان، برای حمله خود استفاده کردند. پول زیادی برای تامین امنیت پارلمان به مصرف رسیده، ولی چرا کسی متوجه خطرات احتمالی یک تعمیر خالی در چند متری پارلمان توجه نکرده است؟
مساله نگران کننده دیگر کمبود هماهنگی میان نهادهای مختلف افغان و این واقعیت می باشد که شورشیان کسانی را در میان نیروهای امنیتی با خود دارند.
________________________________________
رایان کراکر، سفیر ایالات متحده در کابل بتاریخ 16 اپریل گفت که او باور دارد که شبکه حقانی مسوول حملات اخیر می باشد. آیا این حرف درست به نظر می رسد؟
من نیز فکر می کنم که شبکه حقانی پشت سر این حملات بوده است، و شبکه مذکور با همکاری نهادهای استخبارات منطقه قادر به اجرای چنین حملات هماهنگ می باشد. تروریستی که در جلال آباد دستگیر شده به پولیس گفته است که در پاکستان تعلیم دیده و عضو شبکه حقانی می باشد.
اما برای افغانها، چندان مهم نیست که کدام گروه این حملات را انجام داده است. آنچه از همه مهمتر است، توانایی نیروهای امنیتی افغانستان و قدرت جلوگیری از چنین حملات می باشد. اوضاع کنونی این سوال را مطرح می کند که پس از خروج نیروهای امریکایی در سال 2014 چه اتفاق خواهد افتاد. تاریخ خروج اکنون تعیین شده و نیروهای بین المللی که در ده سال گذشته تلفات و هزینه های مالی زیادی را متحمل شده اند و نمی توانند بیش ازین درینجا بمانند. تعداد زیاد تاجران و سرمایه گذاران در حال ترک کشور بوده و خانواده ها و سرمایه های شان را به خارج انتقال می دهند. آنها تنها از شورشیان نه بلکه از احتمال وقوع جنگ داخلی دیگر در هراس اند.
________________________________________
اینگونه حملات شدید، چه اثرات احتمالی را در گفتگوی صلح با شورشیان خواهد گذاشت؟
افغانها خواهان گفتگو اند، اما می گویند حکومت کشور فعلاً صرفاً نقش یک انجو را بازی می کند و در پی پروژه هایست که بتواند کمک های خارجی را جلب نماید. بطور مثال، کابل میلیون ها دالر را برای شورای صلح دریافت کرده است، و لی این شورا فقط جنبه نمادین داشته و هیچ اثری بر جریان صلح بجا نگذاشته است.
طالبان می خواهند بطور مستقیم با امریکایی ها صحبت کنند، و ادعا دارند که حکومت کابل در اختیار دشمنان قسم خورده آن گروه بوده و قادر به اقدام مستقل نمی باشد.
در عین حال، نیروهای ضد حکومت دوست دارند توانای خود را به نیروهای خارجی و افغان نشان دهند. آنها فکر می کنند که این امر موقف شان را در گفتگوهای صلح تقویت خواهد کرد. در عین حال باید گفت که شورشیان نیز یک دست نیستند- آنها از یکسو دست به حمله می زنند و از سوی دیگر خواهان صلح می باشند.
طالبان تقریباً مسوولیت همه ی حملات را بعهده می گیرند ولی من به این باورم که برخی حملات از سوی عناصر مستقلی صورت ميگيرد که در زیر چتر شورشیان فعالیت دارند.
فکر می کنم، این حملات بر حمایت مردم از گفتگوهای صلح اثر خواهد گذاشت. افغانهای عادی فقط می خواهند حملات متوقف شوند، و درک می کنند که مذاکره برای صلح نسبت به از دست دادن همه پیشرفت های ده سال اخیر بهتر می باشد. آنها می گویند که جنگسالان سابق پست های مهمی در حکومت دارند، پس چرا طالبان نداشته باشند؟ از نظر مردم، جنگ سالاران سابق و طالبان هردو جنایت کار می باشند.
نور رحمان رحمانی رییس دفتر آی دبلیو پی آر در افغانستان می باشد.
