SVEDOČENJE JEDINOG PREŽIVELOG IZ DRINJAČE

Na suđenju dvojici bivših šefova policije bosanskih Srba, ove sedmice je čovek koji je jedini preživeo masakr iz maja 1992. godine svedočio o tome kako je pobegao sa streljanja organizovanog od strane srpskih snaga, u kojem su mu stradali otac i tri brata.



Zaštićeni svedok ST-14 je svoj iskaz dao uz mere zaštite lika i glasa. Na suđenju Stojanu Župljaninu i Mići Stanišiću – optuženima za zločine koji su u Bosni i Hercegovini počinjeni u periodu od 1. aprila do 31. decembra 1992. – on je većim delom svedočio iza zatvorenih vrata.



Okrivljenici su navodno sudelovali u zajedničkom zločinačkom poduhvatu čiji je cilj bilo trajno raseljavanje nesrpskog stanovništva sa teritorije koja je trebalo da bude deo srpske države.



Župljanin je savetnik tadašnjeg predsednika bosanskih Srba i današnjeg haškog optuženika, Radovana Karadžića, postao 1994. godine, a tereti se za istrebljenje, ubijanje, progon i deportaciju ne-Srba iz severozapadne Bosne, u periodu od aprila do decembra 1992.



Stanišić je pak optužen za ubistvo, mučenje i okrutno postupanje prema nesrpskim civilima, kao i za to da nije sprečio niti kaznio zločine koje su – u više opština širom Bosne i Hercegovine, uključujući i Zvornik – počinila lica koja su mu bila potčinjena.



Svedok je opisao sistematski zločin koji su nad preko 80 bosanskih Muslimana u opštini Zvornik srpske snage izvršile u maju 1992. Kao jedina osoba koja je preživela masovno pogubljenje u kojem su mu stradali otac i tri brata, ST-14 je o istim događajima već svedočio na suđenjima Slobodanu Miloševiću i Vojislavu Šešelju.



U dokaze je ove sedmice uvršćen i kompletan transkript sa njegovog svedočenja koje se u slučaju Milošević odigralo 29. maja i 2. juna 2007.



Na početku glavnog ispitivanja, tužiteljka Džoana Korner (Joanna Korner) je rekla kako je „svedok jedini preživeo jedan od najvećih i najtežih zločina koji se pominju u optužnici – pogubljenje oko 88 muškaraca koje se odigralo 30. maja 1992. u Drinjači“.



U optužnici se kaže da je Stanišić odgovoran za pogubljenje velikog broja muškaraca u seoskoj školi u Drinjači (područje Zvornika), koje je izvršeno oko 30. maja 1992.



Tokom kratkog saslušanja od strane tužilaštva, svedok je na mapama i fotografijama prepoznao kulturni centar i dvorište osnovne škole u Drinjači, pokazujući mesta na kojima su ljudi bili zatočeni i gde su se dogodili zločini – uključujući i lokaciju na koju je na mapama ukazano kao na mesto egzekucije“.



Prilikom ranijih svedočenja na suđenjima Miloševiću i Šešelju, svedok je opisao ulazak srpskih snaga u selo Kostijerevo (opština Zvornik).



Govoreći o pogubljenju koje je preživeo, svedok je potom objasnio kako su u noći 30. maja pripadnici srpskih snaga u sali kulturnog centra u Drinjači zatočili više od 80 muškaraca.



Svedok je rekao da su neki od zatočenika bili toliko pretučeni i izbodeni da su „molili da im daju oružje da se sami ubiju“.



Te večeri je, po rečima svedoka, oko 21 sat započelo odvođenje zarobljenika u grupama od po desetak.



Nakon odvođenja svake grupe, čula bi se pucnjava, posle čega bi se pripadnici srpskih snaga vratili kako bi odveli novi kontingent zarobljenika – kazao je.



Svedok je ispričao kako je on bio odveden u petoj grupi, te kako je – dok su ih odvodili – jedan čovek pokušao da pobegne, nakon čega su vojnici otvorili vatru. Potom je svedok bio ranjen u kuk.



Dok je ležao na zemlji pretvarajući se da je mrtav, jedan sumnjičavi vojnik ga je udario nogom, nakon čega se – po rečima svedoka – začula pucnjava.



„Mislio sam: sada ću sigurno poginuti“, kazao je svedok. Međutim, pogođen je samo u rame. Nakon što su vojnici otišli po sledeću grupu zarobljenika, svedok je potrčao i pobegao sa gubilišta.



On je izjavio i da je posmatrao kako su pripadnici vojske bosanskih Srba (Vojska Republike Srpske, VRS) utovarali tela u kamion koji je u međuvremenu stigao – te kako su među pogubljenima bili i njegov otac i tri brata.



Velma Šarić je obučena reporterka IWPR-a.